ამჟამად ინსტიტუტის პრიორიტეტებია: ბუნებრივი რესურსების რაციონალურად გამოყენება, ახალი არაორგანული მასალების მიღება-დამუშავება და წარმოების ნარჩენების უტილიზაცია-რეციკლირების ეკოლოგიურად უსაფრთხო ტექნოლოგიების დამუშავება. შესაბამისად ინსტიტუტის მაპროფილებელი მიმართლებებია: არაორგანული მასალათმცოდნეობა და მეტალურგია. ინსტიტუტი ამავდროულად, ამ მიმართულებებით ეწევა საექსპერტო სამუშაოებს.

1991 წელს საბჭოთა კავშირის სივრცეში დიდი პოლიტიკურ-ეკონომიკური ძვრები მოხდა, საქართველომ დამოუკიდებლობა გამოაცხადა. მყისიერად დაიშალა არსებული ეკონომიკური კავშირები, ასეთ რთულ ფონზე მეცნიერება სტაგნაციის მდგომარეობაში აღმოჩნდა, სამეცნიერო დაწესებულებები დატოვა ბევრმა კვალიფიციურმა მუშაკმა. ასეთ პირობებში ინსტიტუტი მაინც ახერხებდა ფუნქციონირებას მოპოვებული უცხოური გრანტების ხარჯზე.

მეტალურგიის ინსტიტუტი ამ პროფილის ერთადერთი კვლევითი დაწესებულება იყო კავკასიაში. ამან განაპირობა მისი მრავალპროფილიანობა. 1990წ. ინსტიტუტში ფუნქციონირებდა 42 ლაბორატორია, მათ შორის ბათუმის კოროზიის ლაბორატორია გამოსაცდელ სადგურთან ერთად, საცდელი საწარმო უბნები რუსთავის მეტალურგიულ და ზესტაფონის ფეროშენადნობთა ქარხნებში. ინსტიტუტში ირიცხებოდა რვაასამდე თანამშრომელი, რომელთა საქმიანობა მოიცავდა მეტალურგიისა და მასალათმცოდნეობის მსოფლიოში არსებულ ძირითად ტენდენციებს. შესაბამისად მრავალფეროვანი იყო სამეცნიერო თემატიკაც.

1935წ. სსრკ მეცნიერებათა აკადემიის თბილისის ფილიალის ქიმიის ინსტიტუტში გაიხსნა მეტალურგიის განყოფილება, რომელიც პირველი კვლევითი ხასიათის ცენტრი იყო ამ დარგში. ორიოდე წლის შემდეგ განყოფილება დამოუკიდებელ ერთეულად - მეტალურგიის ლაბორატორიად გადაკეთდა და მისი მეცნიერული ხელმძღვანელობა ცნობილ მეცნიერმეტალურგს აკად. ბაიკოვს ეთხოვა.

ქართულ მეტალურგიას ახალი სიცოცხლე ჩაბერა ჭიათურა-ზესტაფონის სამთამადნო კომპლექსმა. ეს კომპლექსი ჩვენთვის, ქართველებისათვის სრულიად უნიკალურია. ეს არის ღმერთისგან ბოძებული ბუნებრივი სიმდიდრე, ეს არის აკაკი წერეთლის, ნიკო ნიკოლაძის და სხვა მოღვაწეთა ფიქრისა და ოცნების საგანი, ეს არის ჭიათურა-ფოთის შარაგზაზე იმერელი გლეხის შავი ქვის ურმით ტრანსპორტირების დროს დაღვრილი ოფლი, და ბოლოს, ჭიათურა-ზესტაფონი არის ქართული ინტელექტუალური პოტენციალის უდიდესი მონაპოვარი, რომელიც დიდი მამულიშვილის გიორგი ნიკოლაძის (1888-1931) სახელს უკავშირდება.

XX საუკუნის დამლევს საქართველოს ტერიტორიაზე “ჰომო ერექტუსის” (გამართული ადამიანი) ჩონჩხის აღმოჩენამ, რომლის ასაკიც 1.7 მილიონ წელლს აღწევს, განსაზღვრა პირველყოფილი ადამიანის საცხოვრისის გეოგრაფიული არეალი. მეცნიერებმა საქართველოს ტერიტორია პლანეტის იმ რეგიონების ჯგუფს მიაკუთვნეს, სადაც მიმდინარეობდა ადამიანის ფორმირება და საიდანაც მოხდა ევრაზიის სხვა რაიონებში ადამიანთა განსახლება.